Boeddhistische inspiratie

[vc_row bg_type=”” dima_canvas_style=”” translate_x=”0″ dima_z_index=”0″ delay=”” animate_item=”” delay_duration=”” delay_offset=”” id=”” class=”” css=”.vc_custom_1524746673223{padding-top: 0px !important;}” border_color=””][vc_column bg_type=”” dima_canvas_style=”” min_height=”” translate_x=”0″ dima_z_index=”0″ delay=”” delay_duration=”” delay_offset=”” width=”1/1″][custom_heading level=”h2″ delay=”” delay_duration=”” delay_offset=”” id=”” class=”” style=””]Boeddhistische inspiratie[/custom_heading][text delay=”” delay_duration=”” delay_offset=”” id=”” class=””]De gast en zijn wens staat bij ons centraal. Wij hebben ons in de reis naar de dood laten inspireren door het eeuwenoude boeddhisme en haar technieken die wij nu onder meer kennen als mindfulness (leven in aandacht). In de Leergang hebben wij aan deze oude technieken ook moderne wetenschap toegevoegd waardoor wij zo optimaal mogelijk klaar kunnen staan voor onze gast. 

In de loop van het ontstaan van het hospice zijn waarden van aandacht, openheid en liefde kernwaarden geworden en proberen wij deze uit te dragen in ons handelen. Deze waarden noch de technieken zijn uniek, ook andere levensbeschouwingen hebben hier gedachten over.  Wij heten iedereen dan ook welkom in ons hospice en onze gemeenschap.

Boeddhisme en sterven

We hechten ons graag, ook aan datgene dat onvermijdelijk voorbijgaat. We hechten ons aan onze ouders, onze familieleden en vrienden, onze partner en kinderen, onze jeugd, ons toekomstperspectief en aan nog veel meer! We beleven aan onze hechting heel veel vreugde, en ontlenen er energie en creativiteit aan. Maar hechting is een tweesnijdend zwaard, want het leven leert ons ook, dat het niet tijdig kunnen loslaten van wat voorbij is, onszelf en onze naasten heel veel lijden bezorgt. We verlangen terug naar onze jeugd, naar de partner of het kind dat we verloren, of naar onze verloren voorstelling van de wereld. Ons verlangen naar wat er niet (meer) is verduistert ons zicht, ook op de unieke waarde van dit eigenste moment.

Vanuit die dagelijkse beoefening in loslaten ervaren veel boeddhisten een vanzelfsprekende affiniteit met mensen, die nu moeten loslaten, omdat zij weten dat hun dood aanstaande is. Zij worden ineens geconfronteerd met het einde van hun persoonlijke, sociale, psychische (en spirituele) bestaan. De ervaring leert dat die mensen, die echt aandacht kunnen besteden aan het afscheid nemen met meer vrede hun dood tegemoet kunnen treden. Praktiserende boeddhisten zien de stervenden als gidsen op het pad, dat zij (eens) zelf ook gaan.

Boeddhisten oefenen zich daarom iedere dag in het afscheid nemen van wat niet langer meer kan worden vastgehouden (leren loslaten). Meditatie of mindfulness is een manier om onze gehechtheid aan herinneringen en toekomstverwachtingen te verzachten. Ook zijn er andere mentale oefeningen die ons helpen afscheid te nemen van het verleden, en om nieuwe ruimte te scheppen om met aandacht en zelfs warmte te begroeten wat zich hier en nu ontvouwt. Overigens: alle serieuze levensbeschouwingen hebben daartoe methoden ontwikkeld, boeddhisten hebben daarop zeker geen ‘alleenvertoningsrecht’.

Die ‘natuurlijke affiniteit’ met de stervenden kan zich uiten in de wens om metgezel te zijn van mensen die nu in hun laatste dagen, weken of maanden zijn. De intentie is dan om te helpen het lijden van stervenden te verzachten, op fysiek, sociaal, psychologisch en spiritueel terrein. Respect voor de persoon en de levensbeschouwing van iedere gast is daarbij uitgangspunt. Het doel is dus niet het aanbieden, laat staan het opdringen, van enig beeld of levensbeschouwing, maar helpen het lijden van een uniek wezen te verzachten, op een manier die bij hem of haar hoort.[/text][/vc_column][/vc_row]